Berrizko laukotea bueltan da, “Cabocañaberal” izeneko zortzi konposizio berrirekin non balaztarik jartzen ez den. Gure bizi ibilbideak indarrez eta ilusioz gainezka argitzen dituzte. Seiurtek, bere sormen ekosistema propiotik, bere erritmoan, norabide onean bultzatzen gaitu berriro, oraindik amestu eta irribarre egin daitekeen aldera. Jokinek eta Julenek goizeko kafe baten aurrean eserita erantzun diote galdera sortari.
Seiurteren zazpigarren diskoa sei urteren bueltan dator. Normalean ez duzue horrenbeste denbora behar diskoa argitaratzeko. Zer gertatu da? Zergatik horrenbeste denbora?
Disko batetik bestera tartea gero eta handiagoa da. Horrek esanahi bat dauka: gero eta gehiago kostatzen zaigula disko bat bukatzea. Egia esateko, azkenengo diskoaren zikloa taldearen hogeigarren urteurrenarekin batera luzatu zen, eta, azkenean, ia lau urtera luzatu zen. Azkenengo diskoaren bira bukatu genuenean nahiko nekatuta egon ginen. Atsedena behar genuela argi geneukan, eta talde bezala urte bat elkartu gabe egon ginen jarraituko genuela jakinda. Gero, gure erritmora hasi ginen elkartzen, presio gabe eta apurka-apurka lan egiten. Eta pandemia heldu zenean, nolabait lagungarria izan zen. Tabernak itxita eta kontzerturik gabe zer egin behar genuen? Bada, larunbata arratsaldean lokalera joan, lata batzuekin, ia sormena pizten genuen. Eta zentzu horretan, pandemiak denbora gehiago eman zigunez, lagundu egin zigun konposatzerakoan.
Zertarako argitaratzen du disko bat Seiurtek 2021ean?
Zintzoak izan gaitezen. Kontzertu batzuk eskaintzeko aitzakia izateko eta horrela parranda batzuk bota ahal izateko. Ondo pasatzeko. Musika maite dugu baita musikaren inguruan dagoen guztia, eta guretzako kontzertu bat edukitzea baino plan hobeagorik ez da existitzen. Egun pasa, kontzertua jo, erdi parranda bota eta etxera bueltatu.
Taldearen erregaia beraz ez da aldatu.
Ez. Musika maite dugu eta garrantzitsuena da. Eta musikan jarraitzeko, gurpila martxan jartzeko eta kontzertuak emateko, kanta batzuk behar dituzu eta disko bat behar duzu. Ezer berririk argitaratu gabe kontzertuak ematen hasteak ez luke zentzurik edukiko eta, gainera, guretzako, estimulu gutxiko prozesua litzateke. Beraz, kanta berriak gure estimuluak pizteko gailu egokienak dira eta, era berean, publikoari gure kontzertuetara bueltatzeko aitzakia ematen dioten osagaia.
Zuek, nolabait, internet gabeko industria ezagutu zenuten. Nola moldatu zarete, moldatu bazarate, mundu berri horretan?
Ba, oso ondo ez. Teknologia berriena, sare sozialena, komunikaziorena, marketingarena ez da gure hizkuntza. Gaur egungo gazteak badakite twitter, youtube eta hori guztiori zelan erabili. Gure kasuan, ez. Ez dugu kontrolatzen eta, nolabait, ikasteko indarrik eta gogo handirik ez daukagu ere. Gu gauzak lehen bezala egiten saiatzen gara gaur egungo munduan.
Beraz, egia da: urteekin ikastea gero eta zailagoa da.
Bai. Eta gero eta gehiago kostatzen zaizu. Alper handia ematen dizu.
Zuen hasieran gitarrak hizkuntzaren zati garrantzitsua ziren. Normala zen horrelako poparekin topatzea. Arte galdu baten aurrean gaude?
Bai. Programazioak, teklatuak eta sintetizadoreak nagusi dira, eta gitarra dagoen edo ez jakitea gero eta zailagoa da. Guk gure hizkuntza dugu, eta gauzak berdin egiten saiatzen gara nahiz eta gure diskoetan berritasun gehiago sartzen joan. Hori azkenengo diskoetan areagotzen joan da, eta azkenengo diskoan ekoizpen lanetan aritu den Eñaut Gaztañagak pisu nabarmena izan du nahiz eta guk, maketetan, programazio batzuk sartu izan. Baina gure hizkuntza, gure oinarria konposatzerako, grabatzeko eta zuzenean aritzeko, gitarra da; gainera, zuzenekoetan diskoan erakusten duguna egin nahi dugu; beraz, ez gara gehiegi konplikatu nahi.
Alde organikoa inorganikoaren gainetik.
Hala da.
“Musika maite dugu baita musikaren inguruan dagoen guztia, eta guretzako kontzertu bat edukitzea baino plan hobeagorik ez da existitzen”
Gitarra zeozer estetikoa ez al da bihurtu?
Bai. Gitarrak egoten dira. Kasu askotan, beraiekin konposatuko dute azken finean, baina gero ekoizpenaren bidean hainbat gauzaren artean galdu egiten dira, eta azkenean ia ez dira entzuten.
Non dago Seiurteren soinua gaur egun eta nondik dator?
Guk power pop edo indie rocketik mugitzen garela uste dugu, baina, guztiaren gainetik, rock talde bat garela uste dugu. Pop kutsu melodiko horrekin, ados, baina oinarria rocka da. Gure ibilbidean, oso era natural batean, popetik rockerako bidea egiten ari garela uste dugu, eta bide hori gitarrek ahalbideratu dute. Prozesu horretan elementu nagusia gitarra da.
Zergatik rockerizazio hori?
Gorputzak eskatzen zigunari nolabait erantzuteko. Hasieran, popa era puruago batean jorratzen genuen, baina zuzenekoetan gorputzak rock gehiago eskatzen zigun; hortik dator bidea. Jendea batzuetan harritu egiten da gure soinua ezagutzen duelako eta, kontzertuetara etortzen denean, zuzeneko indartsu bat ikusten duelako.
Ezberdintasunik poparen eta rockaren artean?
Agian jarrera kontu bat baino ez da. Rocka kultura astintzeko eta mundua aldatzeko erabili nahi izan den tresna bat izan da. Popa gehiago erlazionatu da sistemarekin. Agian asko sinplifikatuta, ze argi dago adibide ezberdinak existitu direla eta etorriko direla.
Nik garai bateko AEBtako pop rocka daukat buruan Seiurte entzuten dudanean.
Gu britanikoak sentitu izan gara amerikarrak baino: U2, Oasis, Arctic Monkeys eta horrelako taldeak entzun ditugu gehiago. Hala ere, eta hau beti harro esaten dugu, gure bizitzan gehien entzun dugun musika eta guretzako eragin handiena izan duena euskal musika izan da. 18 urterekin, RIP ikusten genuen eta gaur egun, adibidez, Joseba Irazoki. Beraz, gure kultura musikala eta gehien eragin diguna bi erreferentzia horien tartean geratzen dena da.
Zeintzuk izango lirateke zuentzako euskal eragin onargarriak?
Gazteak ginenean, RIP edo La Polla Records entzuten genuen. Gero, Su Ta Gar eta Negu Gorriak. Eta gero hasi zen guretzako garai onena eta musikalki gehien influentziatu diguna: Dut, PI.L.T., Ama Say… garai hartako musika. Eta gaur egun, Joseba Irazoki, Rafa Rueda edo beste edozein.
Eskertu zenuten 90eko hamarkadan emandako aldaketa musikala entzule bezala? Aldaketa hura beharrezkoa zen?
Eskertu bai, dudarik gabe. Behar zen? Aurreko garaiak ere oso bortitzak izan ziren. Eboluzio natural bat etorri zen, eta hori izan zen egokitu zitzaiguna: PI.L.T., Dut, Su Ta Gar, Negu Gorriak, EH Sukarra… Oso garai ona izan zen. Ez dakit beharrezkoa zen edo ez, baina guri gehien influentziatu digun garaia bada; zeren, azken finean, 20 urte inguru dituzunean entzuten duzun hori bilakatzen da eragin handiena. Garai hartan, musika nolabait zabaldu egin zen eta nazioarte mailan ere gu hasi ginen gauza berriak entzuten.
Eta orain?
Oso kontzertuzale garen heinean, guk musika kontzertuetan entzuten dugu. Etxean edo, ez dugu aukera askorik izaten musika lasai entzuteko, eta ia ez dugu egiten. Baina kontzertuetara bai joaten garela eta berdin da ze estilokoa den edo non den. Jaialdi erraldoi batera joan behar bagara, bagoaz. Eta gure herriko gaztetxean, Berrizgo gaztetxean, geratu behar bagara, geratzen gara. Talde ezagunak zein ezezagunak ikusten ditugu.
Edozein lekutik sortu daiteke eragin bat?
Bai. Zalantza barik. Zuzenean ikusten dugun guztia eragin bilakatu daiteke nahiz eta era inkontziente baten egin. Askotan, talde ezberdinak aipatzen dizkigute, gure eragin posible bezala. Eta guk kontzienteki ez ditugu entzun edo ez ditugu ezagutzen. Baina gertatu daiteke. Bestalde, badaude guk bilatu ditugun eraginak. Adibidez, Unfinished Sympathy, beraiek egiten zutena miresten genuen, eta antzeko bide bat egitea aukera erakargarria izan zen garai baten.
Kantak eta ironia. “Mezulariak” ironia handiko kanta da.
Gaur egun hainbeste hitz egiten da errelatuari buruz. Hemen gertatu izan dena edo gertatzen denari buruzko errelatua. Musikan hasi ginenetik, beti, nahi eta nahi ez, gure egoera politikoaren inguruan abesten ibili gara. Berdina gertatzen zen entzuten genuen musikan. Eta kanta horretan, “Mezulariak” abestian, horri buruz hitz egiten dugu. Ia noizbait orria pasatzen dugun eta abestia amaitzen dugun. Hortaz doa. Bestalde, saiatu gara azpimarratzen garai ezberdinetan jaso ditugun kanta ezberdinak iragazi gabeko errelatua izan direla. Gaur egun modan dagoen gai bat da, ze adibidez ETBk garai haiek beraien ikuspuntutik berrikusi nahi izan ditu.
Kantak egunkariak ziren.
Nolabait. Bai. Bizitzen genuenaren kontakizuna ziren kanta horiek. “Terrorismo policial”, “Mucha policía poca diversión” edo “Pánico en las calles” aipatzen bazen, hori bizitzen zelako zen. Eta orain ikuspegi ezberdin batetik ikusi nahi izan dira eta kontakizunaren bertsio hori isildu nahi da.
Seiurteren diskoetan garaiko gertakizunen isla dago? Egutegi baten antzera erabiltzeko aukera izango dugu etorkizunean?
Ez gara izan leloak eta aldarrikapenak bota izan dituen taldea. Baina momentuko egoera politikoa eta sozialaren isla beti egon da.
Ironia tresna ona da kantak sortzeko?
Mezuak zuk nahi duzun moduan bota ditzakezu, eta gero igual jendeak bere erara ulertuko ditu. Baina bai, ironia tresna handia da.
“Gure kantek ez dute esanahi ezkuturik, oso gardenak gara”
Uste duzue zaleok jasotzen ditugun estimuluak eta bertatik sortzen diren irakurketak eta sortzaileen nahiak hainbaten topo egiten dutela?
Interesgarria. Guretzako kanta bat bukatzen dugunean eta argitaratzen dugunean gurea ez dela sentitzen dugu jadanik zuena delako. Gure abestietan gauza bat planteatzen dugu, baina gero jendearengana heltzen denean gure planteamendua jendearen planteamendua bilakatzen da. Bakoitzak bere gauzak ulertuko ditu, eta askotan harritu egiten gara jendeak egiten dituen irakurketekin. Hori oso polita da.
Zer da politagoa, bakoitzak bere modura irakurtzea edo zuek benetan esan nahi izan duzuena jendearengana heltzea?
Gauza biak politak dira. Eta esan behar dugu gure kantek ez dutela esanahi ezkuturik. Ildo horretatik, oso gardenak gara. Nik kanta asko entzuten ditut, eta pentsatzen dut askok ez dutela esanahi argirik: esaldi polit batzuk elkartzen dituzte eta listo. Eta askotan abesti onenak dira.
“Cañocañaberal” COVIDak eragindako diskoa da? Konfinamenduan sortua?
Aurretik proiektua existitzen zen. COVIDak denbora gehiago eman zigun entsaiatzeko eta konposatzeko. Eta berez, beste aukera askorik ez zegoenez, zentratzen lagundu zigun.
Konfinamendua sortzeko une egokia izan zen zuentzat?
Izan zitekeen, baina ez zen izan. Jokinen kasuan, ez zen gelditu. Lan gehiago egin behar izan zuen. Garai gogorrak izan ziren, ze beste musikariak sareetan hainbat moldaketa egiten zebiltzan bitartean, Jokin lanean zegoen, bere bizitzako unerik gogorrena bizitzen. Beraz, konfinamendua ez zen momentu ona izan.
Eta gerora lokala babesleku bilakatu zen?
Gerora bai. Gerora etorri zena, bizitza erdi normala egiten genuenean baina tabernak-eta itxita egon zirenean, momentu hori bai izan zela lagungarria. Hor, asko batu ginen, eta asko entsaiatu eta konposatu genuen. Oso plan ona izaten zen lokalean geratzea, garagardo batzuekin.
“Cabocañaberal” kontzeptua nondik dator?
Oso berezia da. Nire irudipenean sortutako abesti bat da. Cañocañaberal borroka libreko borrokalari mexikarra litzateke. Fabeletan jaiotakoa, bere pertsonaiari aurre egiteko zailtasunak ditu ze maskararen azpian ezin du ondo ikusi eta, gainera, publikoaren distira horrek itsutu egiten du.
Lo siento, debes estar conectado para publicar un comentario.