Con el último single de Alado Sincera todavía reciente, el líder del grupo Daniel Ardura presenta nuevo proyecto junto al pianista y compositor Carles Viamès y Josep Martí al bajo. El trabajo de Viamès ofrece a Ardura un terreno completamente nuevo en el que dar rienda suelta a su predilección por las canciones oblicuas: de entrada, en ellas siempre parece haber algo que no encaja, un elemento fuera de sitio, y como en una fotografía borrosa debes forzar la vista hasta que las piezas empiezan a encajar. Entonces te asalta la correosa belleza de unas composiciones ambiciosas y sutiles que huelen a tardes húmedas, a ventanas con los fríos cristales surcados por gotas de lluvia y a melancolías de otoño. Quizás sea exagerado hablar de inspiración en la clásica contemporánea, pero desde luego hay momentos en que da la impresión de que el primer álbum de Sonio pertenece más a ese mundo que al de la música popular, sin que por ello desluzca el aliento pop de piezas como “Sobre un plato”, “De no estar” o “Ella está en un punto”, tres de los momentos más asequibles de un disco exigente, pero tan extraño como bello.
Faltan discos así en este país...."
Xabi2012/09/13Kaixo Laura:Aurreko hauteskundeetan bozka Ibarretxeri edmnaako horietakoa naiz. Berriro EAJ-ri ematea pentsatu dut, baina, ondo hausnartu ondoren aukera hori baztertu dut. Ez zait iruditzen If1igo Urkullu herri hau aurrera eramateko pertsona egokia denik; beti ikusi izan dut itzaletan, bere aukeraren zain esperoan egotenn den trepa horietako baten antzera (azken urteotan hemen eta Espainian hainbeste ikusi ditugun horien modukoa. Tamalez meritokrazia aspaldi ahaztu genuen eta entxufekrazia da nagusi politikan. Horrek eragin duena da egungo alderdi politiko guztietan aurki ditzakegun pertsonak kalitate nahiko baxukoak izatea).Esandako guztiaren harira, eskertzekoa da EHbilduko hautagaiek ematen duzuen freskotasun hori, aurrez politika munduarekin harreman handirik izan ez duzuela pentsarazten duelako (horrek dakarren abantaila mordoarekin: lobby-en presiorik ez jasotzea, inori faborerik itzuli behar ez izana, etab.). Dena den, zizareek jandako politika-mundu honetan badirudi zuhurtasuna eta azpijokoen kontrola bakoitzak bere arlorako izan ditzakeen gaitasun mordoa baino garrantzitsuagoak direla eta arlo horretan ez zaituztet batere fin ikusten (zer izan da bada Gipuzkoako ingurugiro sailburuari egin diotena, azpijoko zikin bat ezik?).Hori alde batera utzita, kritika sakon bat daukat alderdi guztientzako: oraindik ez dut entzun proposamen zehatzik herri hau murgilduta gauden krisitik ateratzeko. Bai, denok gaude ados independentziak ekarriko lituzkeen onurekin, baina, neurri zehatzez ari naiz. Argi dago defizitaren muga ezingo dela zeharkatu, hortaz, ogasunaren ekarpenak areagotu beharko dira gehien irabazten dutenei gehiago kenduz, baina horrekin ez da behar bezain besteko dirurik lortzen. Gainera, beti hor egongo da kapitalen ihesaren arriskua. Bestetik, azkenaldian asko entzuten ari gara enpresa handiek ia ez dutela elkarte-zergarik ordaintzen eta igotzearen aldeko ahotsak agertzen hasi dira; dena den, nahiz eta zilegia ez izan, ez al genieke enpresei ahalik eta erraztasun handienak eman behar orain gutxienez (gauzak hobetu ahala normaldu ahal izango litzateke egoera) jendea kontratatu dezaten?Bestalde, begiradatxo bat atzera botaz, Keynes-ek zioena gogoratu nahiko nuke: la austeridad es para tiempos de bonanza y no para las crisis baina, nondik lortu daiteke milioi nahikoa estatuak inbertsio publiko programa sakon bat bideratzeko? Historiak erakutsi digu 1929ko depresiotik horrela irten zela, baina, hemen ez daukagu banku zentral propiorik politika monetarioa kontrolatzeko, hortaz askozaz ere mugatuago gaude rating agentzia zikinen puntuazio baxuek guk kreditu onak lortzea eragozten dutelako.Hortaz, nire galdera da: ze aukera daukagu bizitzea tokatu zaigun egoera madarikatu honen aurrean? Klase politikoak edo politikagileek erakutsi dute ez daukatela irtenbiderik. Teknokraten gobernuek ere badirudi ez dutela lortu egoera hobetzea. Jadanik inork ez du zalantzan jartzen aberats pribilegiatu talde batek hau dena kontrolatuta duela eurek ahalik eta etekin handiena lortzeko (ez naiz Merkel edo Draghiz ari. Nik esango nuke panpin hutsak direla inbertsio-fondo erraldoien jabeen menpe). Ezkorregia izango naiz agian, baina nik esango nuke munduaren txirotze orokorra bilatzen ari direla eurek etekin handiagoak lortu ahal izateko. Horretarako zerga publikoaren santa santoruma darabilte; izan ere, defizitaren muga ez zeharkatzeko zerbitzu guztiak moztu edo mila zerga jartzea baino ez da geratzen. Defizita bete behar baduzue, nondik moztuko duzue edo nondik lortuko duzue diru kopuru nahikoa kontuan ondo eroan eta gainera ekonomia berraktibatzeko?Bukatzeko, argi geratu dadila Ernesto Ekaizerrekin bat natorrela: esto no es una crisis, es una estafa.Eskerrik asko eta barkatu txapa guztiagatik.